Czary miłosne

 „Kuma stara” z  ballady „Ucieczka” Adama Mickiewicza  jawi się jako „specjalistka” od magii miłosnej, albowiem może zrobić „możne czary”. Ważną funkcję w jej praktykach magicznych mają spełnić „kochanka dary”, co wskazuje na to, że „widma” zna prawidła magii przenośnej. Warto w tym miejscu przywołać główne założenia tego typu działań czarodziejskich. Po pierwsze, rzeczy, które kiedyś pozostawały w styczności ze sobą, nadal działają na siebie nawet wtedy, gdy kontakt fizyczny przestał istnieć. Po drugie, cokolwiek uczyni się z przedmiotem materialnym, wpłynie to w taki sam sposób na osobę, z którą przedmiot ten kiedyś pozostawał w jakimś stosunku, bez względu na to, czy stanowił część jej ciała, czy też nie. Panna oczekująca na swego rycerza dostarcza wiedźmie do czarów jego włosy. Zanim jednak rozpocznie się akcja magiczna, „kuma stara” nakazuje dziewczynie, aby wypędziła księdza. A zatem wykonywane praktyki magiczne będą związane z działaniem sił inferalnych. W działaniach czarodziejskich bierze udział nie tylko „widma”, ale również dziewczyna. Czarownica  wydaje niecierpliwej pannie polecenia, które ta musi dokładnie wypełniać. Można w tym miejscu przywołać następujący passus:

Włosy jego w węża splącz,
Dwie obrączki razem złącz,
Z lewej ręki krwi usącz,
A na węża będziem kląć,
W dwie obrączki będziem dąć,
Musi przyjść i ciebie wziąć.

Warto zwrócić uwagę na sensy symboliczne poszczególnych elementów akcji magicznej. Otóż nie przypadkiem czarownica nakazuje splątać włosy rycerza w węża. Wąż to najpełniejsze ucieleśnienie chaosu, energii, chtonizmu. To również zwierzę postaciujące zarówno zasadę męską, jak i żeńską.  Tutaj trzeba  odnotować, iż włosy w magii miłosnej odgrywają ważną rolę, jawiąc się jako transponenty zawierające in corpore czarodziejską moc, gdyż zastępują w czarach i gusłach daną osobę jako część jej własności.  Ważna  jest sama czynność splątania włosów, która wiąże się z magicznym zawiązaniem, a zatem ma za zadanie uruchomienie procesu. Nie bez znaczenia staje się fakt, że dziewczyna musi złączyć dwie obrączki. Obrączka, jak powszechnie wiadomo, koduje implikacje ze związkiem małżeńskim, wiecznością, stałością w miłości. Obrączka to przedmiot uosabiający magiczną siłę kręgu, obdarzony mocą działania. W tym przypadku połączenie dwóch obrączek ma dodatkowo wzmocnić siłę oddziaływania magicznych praktyk. Nieprzypadkowo też dziewczyna musi z lewej ręki usączyć krwi. Lewa ręka ewokuje skojarzenia magiczne. W wielu kulturach lewej stronie przypisuje się negatywną ocenę elementu żeńskiego. Natomiast w europejskiej magii strona lewa odpowiada czarnej magii. Upuszczona krew dziewczyny symbolizować ma zapewne zawarcie przymierza ze swym ukochanym. Nie przypadkiem także „widma” z panną oczekującą na przybycie ukochanego będą kląć na węża. Kląć znaczy tyle, co zaklinać, rzucać zaklęcie. A zatem znaczenie słowa kląć można ująć następująco: „za pomocą określonych słów zobowiązuje się moc, by sprawiła, żeby komuś (czemuś) stało się to, czego chce nadawca”. Następnie stara kuma i dziewczyna będą „dąć” w dwie obrączki. Przywołana czynność magiczna ma ostatecznie wpłynąć na połączenie dwóch oddalonych od siebie osób. Kojarzy się ona z magicznym dmuchaniem, wzbudzającym asocjację z „tamtym światem” i ewokującym sensy związane ze zniewoleniem. Magiczne praktyki „widmy” i dziewczyny przyniosły skutek, albowiem mężczyzna – upiór przybył po swoją wybrankę i zabrał ją w zaświaty.

                                                                                                      Romantyczne fantazmaty demonicznej kobiecości