Sekrety czarownic

Funkcjonowała powszechna wiara w to, że czarownice mogły przemieniać ludzi w wilkołaki i same również potrafiły się w nie zmieniać. Z Czarownicy powołanej (1639) dowiadujemy się, że najpierw wiedźmy przysposabiają się do wilczej postaci, chodząc na ugiętych rękach i nogach, potem diabeł  nadaje im wilczą postać, jeśli zaś napadną na ludzi, to okrutnie ich szarpią, kąsają, pożerają na kształt prawdziwych wilków. Archetypem czarownicy przeobrażającej ludzi w zwierzęta może być czarodziejka Kirke, która za pomocą różdżki i napoju dokonała transmutacji towarzyszy Odyseusza w świnie. Warto w tym miejscu wspomnieć także o czarownicy z Tesalii Erichto, która przemieniała ludzi w wilkołaki. Również Ragana, postać z mitologii bałtyjskiej, kobieta obdarzona cechami demonicznymi, wiedźma, posiadała zdolność przybierania rozmaitych postaci: kotki, myszy, żaby, psa, świni, konia, ryby, wrony, jaskółki  i  umiała zamienić człowieka w zwierzę. Znamienne jest to, iż transformacja w wilka wiązała się z całym szeregiem czynności czarodziejskich, po dokonaniu których człowiek przemieniał się w groźne zwierzę.

W Mielniku nad Bugiem, jak odnotował Bohdan Baranowski, żyła w jednej wsi czarownica, która potrafiła przeobrażać się w wilka. Znała ona rosnące w lesie drzewa posiadające tajemniczą moc. Aby zmienić się w wilkołaka musiała obiec siedem drzew siedem razy. Warto tedy odnotować, iż siódemka uchodzi za liczbę magiczną. Ludowe przekonanie związane z tym, że czarownice potrafią dokonywać transformacji ludzi w wilkołaki za pomocą magicznych praktyk znalazło literackie ujęcie w drugiej klechdzie Kazimierza Władysława Wójcickiego (1807-1879) wchodzącej w skład cyklu Wilkołaki (1837). Tam bowiem czarownica zemściła się na mężczyźnie za to, że jej nie pokochał i kiedy tylko pojechał do lasu za pierwszym uderzeniem siekiery przeobraził się w wilkołaka. Jedynka to szczególna liczba nieparzysta oznaczająca sytuację inicjalną, można powiedzieć skrajną – początku, potem zaś końca, który jest zawsze jednoznaczny z inicjowaniem kolejnych sekwencji „dziania się”. Nieparzysta liczba elementów określa tedy stan rzeczy, gdy otwarty jest ciąg zdarzeń, trwa przekształcenie, którego nie wolno przerwać. Nieparzystość też wiąże się z „tamtym światem”, bo generalnie kojarzy się z upływającym czasem, zmianą, procesem rozwoju i destrukcji. Siekiera zaś to przedmiot związany z zaświatami, wyposażony w magiczne moce, generujący sensy związane ze śmiercią, przez jaką człowiek musi przejść zmieniając swój status. Nieprzypadkowo także transmutacja mężczyzny odbywa się w lesie, gdyż obszar ten odwzorowuje zaświaty, zamieszkiwane przez rozmaite groźne dla ludzi istoty.

                                                                              Opracowane na podstawie książki:

                                                   Romantyczne fantazmaty demonicznej kobiecości